^*adverb/o

Vorto prezentanta diversajn cirkonstancojn (lokon, tempon, manieron ktp) aŭ ecojn de agoj, okazaĵoj, ecoj: ekzemple „tie“, „tien“, „neniam“, „tiel“, „tre“, „ankaŭ“, „varme“, „sencele“: la adjektivo difinas la substantivon aŭ la pronomon havantan sencon de substantivo kaj la adverbo difinas la verbon [1]; sciante de la vorto la formon substantivan, vi jam antaŭe, kaj sen ia lernado, scias ankaŭ ĝian adjektivon kaj ĝian adverbon ^EE ; „ekstr“ povas esti ne sole adverba, sed ankaŭ adjektiva [2]. -e finaĵo

Rim.: Z. klarigis, ke „kiam la senco tion postulas, ni tre bone povas uzi adverbon en la senco de prepozicio […]. Se la adverbo devenas de verbo transira (kiu postulas akuzativon), tiam ankaŭ la adverbo-prepozicio konservas tiun saman econ kaj estas uzata kun la akuzativo: koncerne tion = kio koncernas tion; rilate tion = kio rilatas tion; se la adverbo anstataŭas vorton, kiu povas ligiĝi kun substantivo nur per ia prepozicio, tiam ankaŭ la adverbo akceptas post si tiun prepozicion: kaŭze de tio = pro la kaŭzo de tio; responde al via demando = kiel respondo al via demando“LR.

(tr)

Ŝanĝi la kategorion de vorto al la adverba: eblas adverbigi la prepozicion al „pere“, kaj uzi ĝin en la esprimo „pere de“ [3]; estas strange, ke oni tiom respektas la prepozicion „po“, kaj oni ne kuraĝas ĝin adverbigi […], kial ne adverbigi ĝin, kaj diri: „la filoj heredis poe kvinonon de la bieno” [4]?

Adverbo indikanta lokon kie ago okazas aŭ kien ĝi direktiĝas: la gramatiko simple kaj klare difinas, ke kazojn havas nur substantivoj, adjektivoj kaj pronomoj (se ni ignoras la direktan n-finaĵon de la lokadverboj) [5].