^*kia ^UV

1.

Ekkria kaj demanda adjektivo, montranta la kvaliton, naturon, specon en sendependa propozicio: kia bruado kaj mastrumado estas tie [1]; kia malsaĝulo mi estis, ke mi volis reiri en la kaĝon [2]! ho, kia granda homo detruiĝis [3]! kia amaso da ĝeno kaj konfuzo [4]; kiel ĝoje krios tiu ĉi sovaĝa amaso, kiam li malhonore venos returne, per kiaj mokoj ĝi superĵetos lin, kun kia triumfo ĝi kriados [5]; kiaj nekalkuleblaj riĉaĵoj estas disverŝitaj en la granda regno de la naturo ^Marta ! kian uniformon via sinjoro tie portas [6]? kian respondon donis la mastrino [7]? jen kiaj ni estas ^PrV !

2.

Ekkria kaj demanda adjektivo, montranta la kvaliton, naturon, specon en dependa propozicio: vi scias, kia estas nia celo [8]; ekrigardu […] kiajn okulojn li havas, nigrajn aŭ ne [9]; mi ne scias, kian komprenon vi […] havas pri la libereco [10]; ni ofte ne povas decide diri, kian […] kian formon ni devas uzi [11]; en infano vidiĝas, kia homo fariĝos ^PrV .

3.

Relativa adjektivo kun sama signifo: mi ĉiam vidis Dinan’on tia, kia ĝi estis antaŭ dekdu jaroj [12]; [tiu sufikso] donas al vi jam la eblon esprimi ĉian profesion, kia nur povus aperi en via cerbo [13]; mi konas vin tiel longan tempon, kian povas ampleksi mia memoro ^Marta ; je kiaj ajn konsideroj, antaŭjuĝoj, simpatioj aŭ antipatioj la kongreso sin gvidus, ĝi absolute ne povus elekti ian alian lingvon krom Esperanto [14]; tio estas la brulofero konstanta, kia estis farata ĉe la monto Sinaj [15]; postulu kontentigon, kian ajn vi volas [16]; mi ne scias, kia estos la rezultato de viaj petoj [17]; kia ajn estos la rezulto, mi persistos; kia patrino, tia filino ^PrV ; kia demando, tia respondo ^PrV ; kia naskiĝis, tia grandiĝis ^PrV .